Bottom of Form 2
Top of Form 3
زمان اعتقاد به امامت دوازده تن
آیا اعتقاد به امامت دوازده تن در عهد رسالت وجود داشته یا پس از وفات امام عسکری(ع) پیدا شده است؟
پاسخ: : حسن و حسین هر دو پیشوای امتند، خواه زمام امور را رسماً به دست بگیرند، و خواه خانه‌نشین باشند».[1
]
پس از شهادت حسین بن علی‘ و رسوایی خلافت امویان، دیدگان امّت متوجه فرزند وی امام سجاد(ع) شد، و پس از وی، امام باقر و امام صادق‘ احیاگر سنّت پیامبر (ص) و پیشوای محدّثان و فقیهان گشتند و به همین ترتب، هر امامی در عصر خود، با وجود تمامی خفقان‌ها و تنگناها، وظیفة خود را در حد امکان انجام داد و شیعیان نیز به امامت آنان اعتقاد راسخ داشتند .
تصور این که اعتقاد به امامت امامان در دوران حضرت عسکری(ع) شکل گرفته باشد، ناشی از ناآگاهی از تاریخ تشیع است و در فصل نخست در این باره به صورت گسترده سخن گفتیم. علاقه‌مندان برای آگاهی بیشتر به فصل نخست از این کتاب مراجعه کنند . الرساله فی نصیحة العامه، نگارش ابواسعد، المحسن بن کرامة بیهقی، ص 18 و 68; احقاق الحق:26/48
. سایت اطلاع رسانی حضرت آیت الله العظمی سبحانی
|
وصایت امام علی(ع )
چرا علی(ع) را وصی پیامبر می‌دانید؟
پاسخ: . مرحله تجهیز: پیامبر در روزهای پایانی زندگانی خود که در بستر بیماری افتاده بود، به علی(ع) سفارش کرد که مراسم تغسیل و تکفین و دفن او را برعهده بگیرد و بدهی‌های او را بپردازد. لذا امیرمؤمنان(ع) پیش از انجام این اعمال، دست به هیچ کاری نزد
.
وصایت به این معنی را کسی انکار نکرده و همگان بر آن اتفاق نظریه دارند.[1 ] جانشینی از جانب پیامبر: پیامبر(ص) در مسائل مربوط به زعامت و سرپرستی مسلمین، علی(ع) را خلیفه و جانشین خود قرار داد و اگر با دیدة انصاف و بی‌طرفی و بدون تعصب بر مسأله بنگریم، خواهیم دید که خلافت و جانشینی امام علی (ع) از جانب پیامبر، در همان دوره نیز مسأله‌ای واضح و آشکار بود، تا آنجا که واژة «وصی» یکی از القاب امام به شمار می‌رفت و این لقب در نظم و نثر آن زمان فراوان به چشم می‌خورد
.
مفسران در تفسیر آیه «وَأَنْذِرْ عَشیرَتکَ الأَقْرَبین»[2] و محدثان در بیان شأن نزول آن، چنین نقل می‌کنند: وقتی آیة یاد شده ـ که به پیامبر(ص) فرمان می‌دهد تا نزدیکان خود را به آیین اسلام دعوت کند ـ نازل گردید، پیامبر از بزرگان بنی‌هاشم دعوت به عمل آورد و آیین خود را بر آنها عرضه کرد. آنگاه فرمود: ای فرزندان عبدالمطّلب، من برای شما خوبی‌های دنیا و آخرت را آورده‌ام. خدایم مرا مأمور کرده که شماها را به آن دعوت کنم : کدام از شما مرا در این امر یاری می‌کند تا او وصی و جانشین من در میان شما باشد
».
کسی دعوت پیامبر را پاسخ نگفت، جز علی که کوچک‌ترین آنها بود. در این هنگام پیامبر(ص) فرمود : او برادر و وصی و جانشین من در میان شماست، سخن او را بشنوید و اطاعتش کنید
».
این حدیث، به «حدیث یوم الدار» معروف است و بسیاری از محدثان و سیره نگاران آن را نقل کرده‌اند.[3] دلایل مسألة وصایت امام به آنچه گفته شد منحصر نمی‌شود، بلکه حدیث «ثقلین»، «سفینه» و «غدیر» همگی گواه بر وصایت او است که برای اختصار از ذکر آنها خودداری می‌کنیم :
امیر مؤمنان در یکی از سخنان خود دربارة «اهل بیت پیامبر» می‌فرماید: «وَ فِیهِمُ الوَصیّةُ وَالوِراثَة»[4] پیامبر دربارة آن وصیت نموده و آنان وارثان پیامبر هستند .
وصایت بودن امام در شعر شعرای عصر رسالت وصی بودن امام در عصر رسالت و پس از آن، از شهرت بسیار بالایی برخوردار بود، تا آنجا که شاعران عصر نخست، «وصی» را یکی از القاب امام دانسته و در اشعار خود او را به این لقب خوانده‌اند، اکنون چند نمونه از سروده‌های آنان را در این مورد ذکر می‌کنیم 1.
